محصول سال ۲۰۲۱ اسپانیا در جشنواره‌های مختلف جوایز متعددی گرفته است و اکنون در انتظار مراسم گلدن گلوب است. این فیلم در کنار قهرمان ساخته اصغر فرهادی در بخش بهترین فیلم خارجی زبان به رقابت پرداخت. پنه لوپه کروز (Penélope Cruz) بازیگر اصلی فیلم چند نامزدی و چند جایزه برای بازی در این فیلم بدست آورد.

عموما نقد‌ها درباره این فیلم و بازی‌ها مثبت است. داستان فیلم راجع به دو مادر است که همزمان در بیمارستان زایمان می‌کنند و بنا به اتفاقی وارد رابطه‌ی پیچیده‌ای با یکدیگر می‌شوند. موقعیت‌های فیلم اگرچه ساده است اما چیزی که این سادگی را پیچیده می‌کند دانسته‌ها پیش ببینی های مخاطب است. لحظات چند وجهی‌ای که به مقادیر زیادی به خوبی از کار درآمده است.

نمایش دادن در کاراکتر جنیس شاخصه اصلی او است. او چیزهایی می‌داند که دیگران نباید بدانند. کروز به زیبایی از پس نشان دادن جبر موقعیت‌ها برآمده است. نگاه‌های سرگردان و آشفته‌اش رویداد‌ها را برای ما باورپذیر می‌کند. شاید بتوان گفت فیلم درباره فقدان است. از دست دادن و در جستن چیز از دست رفته بودن. بازیگر نقش اصلی فیلم به همراهی کاراکتر خود تماما چیزی را از دست داده است.

یا بچه‌اش، یا پدر بچه‌اش و … کاراکتر آنا (Milena Smit) که نمی‌داند پدر بچه‌اش کیست، پدرش او را به مادرش سپرده است و مادرش نیز به‌خاطر کار تئاتر او را ترک می‌کند. آنا بعد از نزدیک شدن به جنیس او را نیز از دست می‌دهد اما چیزی که رابطه آنا و جنیس دو مادر فیلم را به حالت تعادل درمی‌آورد بازگشت سیسیلیا به آنا است.

نکته دیگر فیلم ساب پلات (خرده پیرنگ) نبش قبر گور دسته‌جمعی است. نوادگان در پی تقدیس گذشتگان‌اند و در تلاش جستن آنان هستند. این بخش فیلمنامه به جز برجسته کردن فقدان، انگار بازتابی از آینده است. سیسیلیا و آنا فرزندان این دو مادر در آینده محکوم‌اند به جستجوی والدینشان. والدینی که انگار در گور دفن شده‌ و گم شده‌اند. کودکانی که سرگردان در پی مادران و پدران خوداند و والدینی که در تب و تاب فرزندشان هستند. این فقدان و این جستجو در بازی بازیگران به خوبی دیده می‌شود.

خصوصا در بازی دو مادر. پنه لوپه کروز در یک نمایش بی‌نظیر در موقعیت‌های چندگانه در طول فیلم به ما توهم واقعی بودن رخداد را می‌دهد.

به مواقعی فکر کنید که جنیس می‌فهمد که سیسیلیا بچه‌ی خودش نیست و از آنا این موضوع را مخفی می‌کند. او با نگاهش به آنا احساس مادرانه نسبت به او، پشیمانی، حسادت و … (احساس چندگانه) را نشان می‌دهد. بازیگر به اضافه موقعیت به درستی به هم واکنش نشان می‌دهند و در پیوندی پویا با یکدیگر قرار می‌گیرند.

رابی کولین منتقد سایت بریتانیایی دیلی تلگراف درباره بازی پنه لوپه می‌گوید:《کروز در اینجا ارزش فوق‌العاده‌ای دارد فیلم اساساً مال او است، و او مانند یک بازیگر کارکشته در قله‌های احساسی و شکاف‌های متعدد داستان حرکت می‌کند.》منتقد دیگری اعتقاد دارد او از شانس‌های اصلی نامزدی اسکار سال جاری است. به حق پنه لوپه کروز در روایت منتقدانه و سیاسی کارگردان فیلم پدر آلمودوار (Pedro Almodóvar) در بین صحنه‌ها می‌رقصد و نمایشی دلپذیر دارد.

زایمان یک رویداد تاریخی و یک ظلم تاریخی که کارگردان اثر آن را به بهترین شکل واکاوی می‌کند. داستانی راجع به دزدیده شدن پدران و پسران و قتل آن‌ها. تقابل فقدان پدر در گذشته و اکنون. پدربزرگی که به خاطر دستگاه حکومت مفقود شده است و همسری که از بچه‌اش فراری است. پنه لوپه کروز با قدرت چشمانش به زیبایی بین این دو فقدان در رفت و آمد است و با فراخوانی پدربزرگش از گور به پدر بچه‌اش می‌رسد. اینگونه است که از گور به گهواره و از گهواره همه چیز در نواسان است و این مادران هستند که مراقب این نواسان اند.

برای تماشای فیلم مادران موازی می توانید به اپل تی وی مراجعه کنید.